Voor
juffrouw Hilde Lannoye (60) werd het
einde van haar loopbaan als kleuterleidster sterk bepaald door het corona
virus. Eenmaal je weet dat je
pensioendatum nadert, doorkruist de corona pandemie de laatste rit naar een
welverdiende rust. Op 1 april startte voor de juf van de derde kleuterklas een
nieuw en rustiger leven.
Het ouderlijk huis van Hilde lag ten zuiden van de Blankaartvijver. Zij was de tweede dochter in een gezin van vier. Momenteel woont ze ten westen op een boogscheut van dezelfde vijver. Honkvastheid kun je dit zeker en vast wel noemen. Hilde is gehuwd met Geert Cool, directeur in de vrije basisschool in Reninge. Ze is de fiere mama van Simon, Mathijs en Heleen en sinds een zestal maand ook de trotse oma van Ida. Vanaf de start van de grasmaand zal zij zeker en vast wat meer tijd hebben om de kleindochter in het verre Leuven wat meer te verwennen.
Het ouderlijk huis van Hilde lag ten zuiden van de Blankaartvijver. Zij was de tweede dochter in een gezin van vier. Momenteel woont ze ten westen op een boogscheut van dezelfde vijver. Honkvastheid kun je dit zeker en vast wel noemen. Hilde is gehuwd met Geert Cool, directeur in de vrije basisschool in Reninge. Ze is de fiere mama van Simon, Mathijs en Heleen en sinds een zestal maand ook de trotse oma van Ida. Vanaf de start van de grasmaand zal zij zeker en vast wat meer tijd hebben om de kleindochter in het verre Leuven wat meer te verwennen.
In de Woumense vrije meisjesschool zette ik al heel vroeg mijn eerste stapjes in de kleuterklas. Ook de lagere school doorliep ik in de toen nog niet gemengde zelfde school. Voor mijn middelbare studies stuurden mijn ouders me naar het internaat in het Sint-Franciscusinstituut in Poperinge. De opleiding tot kleuterleidster volgde ik in ‘de normaalschool’ van het Sint-Andreasinstituut in Brugge.
De goesting om kleuterleidster te worden kreeg ik in de eerste jaren van het middelbaar onderwijs. De klassen waar wij les kregen lagen net naast een kleuterschool. Tussen de lessen door hoorden we de blije kleuters en hun toffe juf samen zingen, versjes zeggen, spelletjes spelen, meetoefeningen doen met water, …
In die periode werd in mijn geboortedorp onder de stuwende kracht van EH Hubert Duron de meisjeschiro heropgestart. Hier koos ik ook om leidster te worden bij de jongsten dat toen ook al de speelclub als naam had. De speelclubbers waren onbevangen en vrij en dat trok me erg aan.
In mijn laatste jaar middelbaar was er nog even twijfel wat ik nu echt wilde worden maar de ‘eerste’ beroepsliefde bleef de bovenhand houden. En zo … werd ik op 20 jarige leeftijd kleuterleidster. Fier dat ik was met mijn diploma maar dan werd het een zoeken naar werk. Begin de jaren tachtig waren er meer dan voldoende kleuterleidsters en was het dus wat geluk hebben om een job te vinden in het onderwijs.
Ongelooflijk maar waar op mijn verjaardag en tevens mijn naamfeest, 17 september, mocht ik mijn eerste stappen als juf zetten in Houthulst. Een interim job … wat was ik blij. Eénmaal deze interim ten einde was, had ik opnieuw geluk. Ik mocht in mijn oude school starten in de 2de kleuterklas. Ik leerde er tussen ervaren leerkrachten Anne-Marie Aneca en Ghislaine Vantoortelboom de knepen van het vak. Toen juf Ghislaine met pensioen ging, mocht ik haar klas overnemen. De vijf-zesjarigen waren eigenlijk altijd een beetje mijn droom.
Na wat jaren ervaring vroeg de inspectie mij om mee te werken aan de kleuterwerkgroep van West-Vlaanderen. In die werkgroep werd er nagedacht over beter kleuteronderwijs, ik kon daar samen met andere kleuterleidsters mijn ding nog meer doen. We maakten materialen voor de Westvlaamse kleuterleidster, ontwikkelden activiteiten om de collega’s van andere scholen te ondersteunen, … een boeiend tijd die uitmondde in een nog uitdagender opdracht.
De pedagogische begeleiding had mijn werk in de kleuterwerkgroep gezien en vroeg me of ik tijdens het schooljaar 2006-2007 niet als nascholer voor godsdienst aan de slag wilde in het VVKBAO (Vlaams verbond voor katholiek basisonderwijs n.v.d.r.). Ik nam de uitdaging aan en had er zeker geen spijt van.
De heel veel fijne momenten die ik met al mijn collega’s in de voorbije veertig jaar mocht meemaken: schoolfeesten, musicals, huwelijken, geboortes, uitstappen, verrassende verjaardagen, … teveel om op te noemen. Maar ook de ogenblikken dat de kleuters je kippenvel bezorgen: hun spontaniëteit, het openbloeien van gesloten kleuters, de grote sprongen die een kleuter op een bepaald moment maakt, een prachtig schilderij van een clown die een kleuter maakt voor de juf, …
Maar ook de kinderen uit het lager die even naar mij komen en vragen of zij ook nog eens in mijn klasje mogen komen daar het er zo fijn was of ouders die dankbaar en tevreden zijn voor wat je voor hun kleuter hebt betekend.
Ook de sfeer onder de collega’s was voor mij fantastisch. Iemand wat ziekjes… dan nam een ander snel even de bewaking over. Verjaardagen werden steeds met het nodige lekkers gevierd tijdens vergaderingen en zo zou ik kunnen verder gaan.
Eigenlijk kan ik op professioneel gebied niet spreken van mindere momenten, ik zou daarvoor heel ver in mijn geheugen dienen te graven. Natuurlijk waren er met plotse overlijdens van ouders, van familieleden, … wel momenten waar we op school even bleven bij stilstaan en we gelukkig op elkaar konden rekenen.
De corona-periode was een ongekende, onverwachte periode die een impact had op het schoolgebeuren: steeds attent zijn om het virus geen kans te geven, voortdurend opletten om elkaar niet te besmetten, …bij momenten beangstigend. Een jaar lang corona vrije school en … in de laatste maand van mijn loopbaan een ernstige besmetting. Enkele collega’s en leerlingen positief wat dan leidde tot een 14-daagse sluiting van de school.
‘Genieten van de dingen die vroeger steeds maar uitgesteld werden en mijn opgedane kennis van de multimedia gebruiken om mijn kleindochter Ida vaak te zien en er misschien wel een spelletje mee te spelen,’ lacht Hilde ons tenslotte tot afscheid. Het ga je goed juffrouw Hilde.
