donderdag 23 januari 2025

Muzikale verademing in de Sint-Andreaskerk… Woumen geniet van harpklanken

Een nieuwjaarsconcert om bij weg te dromen

De traditionele nieuwjaarsviering in de prachtige Sint-Andreaskerk van Woumen kreeg dit jaar een extra dimensie dankzij de betoverende harpklanken van de jonge Emma Thijs. De stem van Laura vulde de kerk, prachtig ondersteund door de harp van haar oudere zus. De sfeervolle kerk vulde zich met melodieën die de aanwezigen even deden stilstaan bij het verleden en hen tegelijkertijd hoopvol naar de toekomst lieten kijken. Na de viering bood de parochiale werkgroep een drankje aan, waarmee de gemeenschap het nieuwe jaar op een gezellige manier inzette.

Emma Thijs: een harpiste met toekomst

De 16-jarige Emma Thijs, een Woumense in hart en nieren, toonde zich een ware virtuoos op de harp. Haar keuze voor dit unieke instrument kwam niet zomaar uit de lucht vallen. “Na mijn eerste jaar in de muziekacademie moest ik een instrument kiezen,” vertelt Emma. “Ik twijfelde tussen cello en harp, maar de klanken van de harp trokken me uiteindelijk meer aan.” Haar keuze voor een uniek instrument blijkt uit het feit dat ze les volgt met slechts een handvol andere leerlingen.

Onder de vleugels van een meester

Emma wordt begeleid door de gerenommeerde harpiste Emma Wauters, een professioneel muzikante met een indrukwekkend palmares in diverse orkesten en docente aan het Lemmensinstituut. Deze opleiding werpt duidelijk zijn vruchten af. “Ik oefen elke dag minstens een halfuur,” aldus Emma. “Tijdens de schoolweken is dat intensief oefenen, maar in de examenperiodes is het juist een welkome ontspanning.” Hoewel ze al vijf jaar harp speelt, beseft Emma dat er nog een lange weg te gaan is. “Ik ben nog lang niet uitgeleerd, er valt nog zoveel te ontdekken en te perfectioneren.”

Wetenschap en muziek: een harmonieuze combinatie

Naast haar muzikale talenten is Emma ook een gedreven studente. Ze zit in het vierde middelbaar aan ’t Saam campus Wilgendijk in Diksmuide, waar ze de richting natuurwetenschappen volgt. Deze studiekeuze is geen toeval, want Emma droomt ervan om dierenarts te worden. “Mijn ultieme droom is om later in Oostenrijk te wonen en te werken als dierenarts. De harp zou dan een mooie hobby blijven, misschien wel in een lokaal orkest,” vertelt ze met een glimlach. Maar ze blijft realistisch: “Het is nog een verre toekomst. Eerst nog hard studeren en blijven oefenen op mijn prachtige instrument.”

Redactie: Bertrand Vande Ginste – www.woumen.eu

zondag 19 januari 2025

Dappere Driekoningen van Woumen zamelen €200 in voor Kameroen

Een warm hart in de koude winter: Driekoningenactie in Woumen succesvol

In het koude winterweer trokken dappere kinderen door de straten van Woumen, niet op zoek naar snoep alleen, maar met een nobel doel: geld inzamelen voor het goede doel van Nadège Balkam in Kameroen. De traditionele Driekoningentocht, georganiseerd door de Gezinsbond Woumen, werd dit jaar een warme actie van solidariteit.



Driekoningen: meer dan een feest

De traditie van Driekoningen, gevierd op 6 januari, vindt zijn oorsprong in het christelijke verhaal van de drie Wijzen (of Koningen) uit het Oosten die de ster volgden naar Bethlehem om het kindje Jezus te aanbidden. Ze brachten geschenken mee: goud, wierook en mirre. In veel culturen is het een dag van samenzijn, waarbij kinderen verkleed als koningen langs de deuren gaan en liedjes zingen in ruil voor snoep of kleine geschenken.

Woumense kinderen delen uit

De Gezinsbond Woumen gaf een mooie draai aan deze traditie door er een inzamelingsactie aan te koppelen. De kinderen, verkleed als de drie koningen, trokken van deur tot deur en werden door de Woumense bevolking hartelijk ontvangen. Naast de traditionele lekkernijen die ze in hun mandjes ontvingen, werd er ook gul gedoneerd voor het goede doel.

€200 voor Nadège Balkam en Kameroen

De opbrengst van de actie, een mooi bedrag van €200, gaat integraal naar het werk van Nadège Balkam. Nadège, zelf geboren in Kameroen en sinds 2018 woonachtig in Diksmuide, zet zich met hart en ziel in om haar geboortestreek te steunen.  Ze heeft zich al ingezet voor een plaatselijke school, een weeshuis en de bouw van een serre, wat getuigt van haar grote betrokkenheid bij de gemeenschap daar.

Een warm einde aan een koude tocht

Na de tocht in de winterse kou werden de dappere Driekoningen getrakteerd op warme chocolademelk en een heerlijk gebakje in OC Walnes. Dit was een welverdiende opwarming na hun inspanningen voor het goede doel.

De Gezinsbond Woumen bedankt!

De Gezinsbond Woumen bedankt alle kinderen voor hun enthousiasme en de Woumense bevolking voor hun gulle giften. Dankzij deze gezamenlijke inspanning kon een mooi bedrag worden overgemaakt aan Nadège Balkam en haar projecten in Kameroen.

*********

Een portret… Wie is de vrouw achter de lach? Ontdek Nadège Balkam


"Van Woumen tot Kameroen: Hoe Nadège Balkam Twee Werelden Verbindt"

Nadège Balkam is een inspirerend voorbeeld van iemand die haar persoonlijke achtergrond gebruikt om een positieve impact te hebben op de wereld, is een vrouw met een missie. Geboren in Kameroen en sinds 2018 woonachtig in Diksmuide, gebruikt ze haar persoonlijke ervaringen en vastberadenheid om een positieve verandering teweeg te brengen in zowel haar nieuwe thuisland als haar geboortestreek. Met een onvermoeibare inzet en een hart voor haar gemeenschap bouwt Nadège bruggen tussen culturen en inspireert ze anderen met haar verhaal.

Van Kameroen naar België: een reis van betekenis

Nadège werd op 8 juli 1980 geboren in Kameroen, waar ze opgroeide en tot haar 30ste woonde. In 2018 verhuisde ze naar België en vestigde ze zich in het rustige Woumen. Ondanks haar drukke leven als moeder van vier kinderen en haar werk als poetshulp, weet ze haar tijd en energie te wijden aan een groter doel: het verbeteren van de levensomstandigheden in haar geboorteland.

De oorsprong van haar missie

Nadège’s passie voor vrijwilligerswerk ontstond toen ze in België aankwam en zich aansloot bij 11.11.11. Tijdens haar betrokkenheid hoorde ze over een school in Kameroen waar kinderen moesten studeren in lokalen zonder vloer. De aarde zat vol insecten die hen hinderden. Het bracht haar terug naar haar eigen jeugdherinneringen, en ze besloot onmiddellijk te helpen. Met de opbrengst van koekjesverkoop en het bakken van oliebollen financierde ze de eerste renovaties. Dit project markeerde het begin van haar onafgebroken inzet voor Kameroen.

Projecten die een verschil maken

Nadège heeft meerdere succesvolle initiatieven opgezet die direct bijdragen aan de gemeenschap in Kameroen:
·         Onderwijs: Dankzij haar inspanningen werden klaslokalen gerenoveerd, vloeren vernieuwd en schoolmaterialen geleverd. Toiletten en waterputten zijn gerealiseerd om een betere leeromgeving te creëren.
·         Weeshuisondersteuning: In een lokaal weeshuis waar kinderen met beperkingen worden opgevangen, zorgde ze voor bedden, matrassen, schommels en zelfs landbouwprojecten zoals het kweken van varkens. Ze startte een peterschapssysteem waarbij mensen maandelijks bijdragen om kinderen te voorzien van onderwijs, medicatie en basisbehoeften.
·         Landbouwprojecten: Met de bouw van een serre hielp Nadège de voedselzekerheid in de regio te verbeteren. Deze serre biedt boeren de mogelijkheid om gewassen te telen onder gecontroleerde omstandigheden.

Een titel met betekenis!

In 2023 werd Nadège uitgeroepen tot "Krak van Diksmuide," een eerbetoon dat haar emotioneel raakte. “Deze titel is een erkenning voor mijn jarenlange inzet,” zegt Nadège. “Het helpt om bewustzijn te creëren over de problemen in Kameroen en om de cultuur van mijn land in België te introduceren.” Ze draagt de titel op aan de vele vrijwilligers die haar steunen bij haar initiatieven.

Samenwerking en lokaal eigenaarschap

Een van Nadège’s kernwaarden is samenwerking. Ze werkt met lokale organisaties in Kameroen om ervoor te zorgen dat alle projecten duurzaam zijn en eigenaarschap creëren binnen de gemeenschap. Materialen worden lokaal geproduceerd en iemand ter plaatse houdt toezicht op de voortgang van de projecten.

Hoe kun jij helpen?

Om Nadège’s werk voort te zetten en te vergroten, is jouw steun cruciaal. Hier zijn manieren om bij te dragen:
  • Donaties: Je kunt financieel bijdragen via bankoverschrijvingen of online platforms.
  • Vrijwilligerswerk: Help mee bij evenementen in België of overweeg om ter plaatse in Kameroen te ondersteunen.
  • Publiciteit: Verspreid het woord over Nadège’s projecten via sociale media of lokale nieuwsplatforms.
Toekomstplannen

Nadège heeft grote dromen. Ze wil blijven werken aan het verbeteren van scholen, het uitbreiden van landbouwprojecten en het ondersteunen van weeshuizen. Haar ultieme doel is om een blijvende impact te maken op de levens van zoveel mogelijk mensen.

Conclusie

Nadège Balkam is meer dan een individu; ze is een beweging. Haar verhaal laat zien hoe persoonlijke betrokkenheid en vastberadenheid kunnen leiden tot duurzame verandering. Met haar werk vormt ze een lichtpuntje voor de mensen in Kameroen en inspireert ze ons allemaal om een verschil te maken. Samen kunnen we bouwen aan een betere toekomst.

Readactie: Bertrand Vande Ginste - www.woumen.eu


zaterdag 18 januari 2025

TERUGBLIK - Samana Woumen bezorgt onvergetelijke feestnamiddag

Een hartverwarmende feestviering voor iedereen

Op maandag 30 december beleefden zieken en alleenstaanden in Woumen een onvergetelijke namiddag dankzij Samana. De organisatie nodigde hen uit voor een sfeervolle kerstbijeenkomst in OC Walnes, een evenement dat warmte, verbondenheid en feestelijkheid centraal stelde.



Spirituele start met EH Geert Roseeuw

De namiddag begon met een ingetogen kerstviering, voorgegaan door E.H. Geert Roseeuw. Deze viering bood de aanwezigen een moment van reflectie en bezinning in de drukke kerstperiode. Het was een gelegenheid om stil te staan bij de betekenis van Kerstmis en om kracht en hoop te putten uit de gedeelde spiritualiteit.


Muzikale verwennerij met J&B Jackson

Na de viering was het tijd voor ontspanning en plezier met een optreden van J&B Jackson. Het duo bracht een repertoire van bekende nummers uit heden en verleden, wat al snel voor een opgelaten sfeer in OC Walnes zorgde. De aanstekelijke muziek nodigde de aanwezigen uit om de dansvloer op te gaan, wat resulteerde in een spontaan en gezellig feestje.


Culinaire verwennerij en warm afscheid

Na het muzikale intermezzo was het tijd voor een traditionele traktatie: heerlijk koekebrood, met of zonder rozijnen, vergezeld van een drankje. Dit moment bood de gelegenheid om gezellig na te praten en de sfeer van de namiddag nog even vast te houden. De namiddag werd afgesloten met een smakelijk dessert en een mooi kerstcadeau voor alle aanwezigen, waarmee Samana een blijvende herinnering aan deze bijzondere kerstbijeenkomst mee naar huis gaf.

Samana: Samana is een Vlaamse organisatie die zich inzet voor mensen met een chronische ziekte en mantelzorgers. Ze bieden een breed scala aan diensten en activiteiten aan, gericht op het versterken van de veerkracht en het bevorderen van de sociale inclusie. (Bron: https://www.samana.be/) Dit geeft context aan de activiteit en toont de missie van de organisatie.


Redactie: Bertrand Vande Ginste - www.woumen.eu

vrijdag 16 augustus 2024

Grondige slibruiming van de STENENSLUISVAART te Diksmuide

Volgende week gaat in Diksmuide een grote operatie van start: de grondige slibruiming van de Stenensluisvaart.

Deze belangrijke kronkelende Stenensluisvaart slingert door het hart van het idyllische natuurgebied  ‘De Blankaart’. De Stenensluisvaart en de Houtensluisvaart zorgen voor de afwatering van De Blankaart naar de IJzer. Een automatische stuw en pomp op de Stenensluisvaart regelen het waterpeil in het natuurgebied. Dit is van groot belang voor zowel de natuur als de drinkwaterproductie. 


Start van de grondige slibruiming van de Stenensluisvaart in Diksmuide
een belangrijke stap naar waterkwaliteit

Dit traject maakt deel uit van een breder project om de waterkwaliteit en de ecologische waarde van de waterwegen in de regio te verbeteren. De voorbereidende werken zijn inmiddels al begonnen, en de eigenlijke ruiming zal volgende week van start gaan.

Betekenis voor de regio

De slibruiming van de Stenensluisvaart is meer dan alleen een ingreep op de waterweg; het is een investering in de toekomst van Diksmuide en de omliggende regio. Een goede waterkwaliteit is immers cruciaal voor zowel de landbouw als het toerisme, en draagt bij aan een gezonde leefomgeving voor mens en dier.

De verwachting is dat de resultaten van de slibruiming snel zichtbaar zullen zijn, met een verbeterde waterdoorstroming en een herstellende natuur in de omgeving. Dit project zal bovendien bijdragen aan de inspanningen om de klimaatverandering tegen te gaan, door het risico op overstromingen in het gebied te verminderen.

De komende weken zullen de werken voortduren, maar de langetermijnvoordelen die deze ingreep zal opleveren, maken de tijdelijke hinder meer dan waard. Lokale bewoners en belanghebbenden kijken dan ook uit naar de positieve impact van dit project.

Conclusie

Met de start van de grondige slibruiming van de Stenensluisvaart neemt Diksmuide een belangrijke stap in de richting van een duurzamere toekomst. De werken zullen niet alleen bijdragen aan een betere waterkwaliteit en een verminderde kans op overstromingen, maar zullen ook de ecologische waarde van het gebied herstellen. Dit project illustreert hoe essentieel waterbeheer is voor het behoud van ons landschap en onze leefomgeving.

Aan het Bewonersplatform ‘De Blankaartklok’

e-mailbericht van Guido Vandenbroucke, Conservator natuurgebied De Blankaart 

PARTIËLE GRONDIGE SLIBRUIMING VAN DE STENENSLUISVAART TE DIKSMUIDE

Beste

Volgende week start de grondige slibruiming van de Stenensluisvaart te Diksmuide. Hieronder vindt u een aanduiding van het te ruimen traject.

De voorbereidende werken zijn reeds gestart. 

Er zijn slechts 50 werkdagen voorzien, de werken moeten uitgevoerd zijn voor 31 oktober, vanaf dan zal het peil in dit laaggelegen gebied terug stijgen en worden dergelijke werken moeilijk uitvoerbaar. Er wordt gewerkt in stroomafwaartse richting van pand 1 (blankaart Vijver) naar pand 5 (gemaal tegen de IJzer). Er wordt een werfinfobord geplaatst aan de dubbelstuw. Deze werken kosten 1,2 miljoen euro.

Om oeverbeschadiging te voorkomen en de aanwezige macrofyten (waterplanten) te behouden moet het gros van het te ruimen volume verwijderd worden ter hoogte van de as van de waterloop. Slechts 75% van het totaal aanwezige slibvolume dient uit de waterloop verwijderd te worden, dus 15.735 m³ nat slib. Zones met waterplanten worden niet of minder geruimd. Op het terrein werd afgesproken aan de oevers telkens afwisselend 2,5m vanaf de waterlijn niet te ruimen in een blokkenpatroon van ongeveer 50m (groene aanduiding op onderstaande plannen zijn niet te ruimen). De middengeul moet altijd geruimd worden. De gemiddelde te ruimen slibbodem in het midden van de waterloop is 120cm. Er wordt geruimd met een kraan voorzien van GPS zodat onder water kan geruimd worden tot op enkele centimeter nauwkeurig. Alle deelpartijen hebben in de conformverklaring een milieuhygiënische code van 399 gekregen en zijn vervuild met minerale olie (tot 2010 mg/kg ds in pand 1  (norm is 300). Een tijdelijke oeverdeponie is mogelijk maar is niet toegestaan gezien het natuur- en overstromingsgebied. De ruimingsproducten moeten onmiddellijk na de ruiming van het terrein afgevoerd worden.

De aannemer geeft aan dat het slib naar tussentijdse opslagplaats (TOP) Grwestkust te Diskmuide wordt afgevoerd. Het transport van het slib moet op onverharde wegen over rijplaten gebeuren (VERPLICHT!), de transportweg waar rijplaten moeten komen werd op het terrein besproken en aangeduid als de rode lijn op onderstaande plannen.

Pand 1 en 2 zijn samen ruim 600 lopende meter, ter hoogte van de dwarsgrachten moeten de rijplaten dwars over de kokers aangebracht worden + draaipunt op het einde

  • Pand 3 is 560m + draaipunt op het einde
  • Pand 4 is 400m + draaipunt op het einde
  • Pand 5 zal ruim 750 m rijplaten nodig zijn + draaipunt op het einde
  • Van de private halfverharding die gebruikt worden en de openbare weg wordt er voor de werken nog door de aannemer een plaatsbeschrijving gemaakt.
  • De wegenis moet te allen tijde proper gehouden worden.
  • Op de smalle wegenis richting de TOP dient werfsignalisatie aangebracht te worden gezien het vele fietsverkeer, tractoren dienen een aangepaste snelheid aan te houden op de smalle wegen (max 30 km/u)
  • Slibtransport over de openbare weg moet met gesloten karren uitgevoerd worden.

 De gebruikers en eigenaars worden maximaal op voorhand verwittigd.

We hopen op een vlot verloop van de werken. Voor vragen of opmerkingen kunt u steeds bij mij of Ingrid terecht.

Maarten Goegebeur, Gebiedsingenieur

VLAAMSE MILIEUMAATSCHAPPIJ

Kern Beheer en investeringswerken aan waterlopen

GSM: +32 485 95 21 65

m.goegebeur@vmm.be

Zandvoordestraat 375, 8400 Oostende

Permanentienummer (24/24 – 7/7): 0800 23 073


Redactie, Bertrand Vande Ginste - www.woumen.eu


 

 

 

zaterdag 3 augustus 2024

Babyborrel voor jonge zeearenden in Woumen met meter en peter Maaike Cafmeyer en Wim Willaert

Op een zonnige zondagmiddag verzamelden meer dan 200 enthousiaste natuurliefhebbers zich in het prachtige natuurdomein De Blankaart in Woumen, voor een bijzondere gebeurtenis: de geboorteborrel voor de zeearendkuikens Gloria en Guido. Deze uitzonderlijke bijeenkomst werd extra speciaal gemaakt door de aanwezigheid van de bekende West-Vlaamse acteurs Maaike Cafmeyer en Wim Willaert, die als meter en peter van de kuikens hun geloften kwamen afleggen.


De festiviteiten begonnen om 10:00 uur in het Popupcafé Blankaart & Trooneplezier, waar bezoekers werden verwelkomd met diverse activiteiten en informatieve sessies. Om 14:00 uur gaf conservator Guido Vandenbroucke het officiële welkomstwoord, waarna nationaal Natuurpuntvoorzitter Bart Vangansbeke een boeiende presentatie hield over natuurherstel onder de titel 'Natuurherstel werkt'. Vervolgens deelde natuurkenner Wim Bovens interessante weetjes over de zeearenden, wat de aanwezigen nog meer inzicht gaf in het leven van deze majestueuze vogels.

Trotse meter en peter

Maaike Cafmeyer, bekend van onder meer "Chantal" en "Eigen Kweek", straalde van trots toen ze haar meterschap op zich nam. "Vroeger was een vogel voor mij gewoon een dier op een tak", zei ze lachend. "Maar dankzij mijn man, een fervent vogelaar, heb ik een diepe bewondering ontwikkeld voor vogels. Onze dochters hebben zelfs tweede namen die naar vogelsoorten verwijzen: merel en arend. Het is fantastisch om deze prachtige vogels in de vrije natuur te zien."

Wim Willaert, eveneens een liefhebber van de natuur, deelde zijn enthousiasme. "Vanaf mijn zestiende ging ik al met mijn verrekijker op pad om vogels te spotten", vertelde hij. "Dat deed ik ook hier in De Blankaart. Het is een droom die uitkomt om peter te mogen worden van een zeearend. De meeste mensen lopen zomaar voorbij een vogel zonder hem op te merken. Maar als je rustig in je tuin blijft zitten, kun je zoveel moois ontdekken."

Een primeur voor België

Het feit dat er zeearenden geboren zijn in België is een unieke gebeurtenis. Conservator Guido Vandenbroucke benadrukte het belang van deze gebeurtenis en koos bewust voor echte West-Vlaamse meters en peters om deze mijlpaal te vieren. "Het is een hele eer", aldus Willaert. "De zeearend is een ongelooflijk grote en mooie vogel. Ik ben ontzettend trots op mijn kleine petekuikens!"

Cafmeyer voegde daaraan toe: "In tijden van klimaatverandering en natuurbehoud is dit meterschap belangrijk. Natuur is sexy. Dankzij natuur kunnen wij hier bestaan en leven. Ik hoop zo mee te werken aan de verbetering van de natuur. Ik wil de zeearenden voor het eerst eens in het echt zien met een verrekijker. Gelijk nen echtn hé. Ik mis enkel mijn hoedje nog", grapte ze.

Feestelijke activiteiten

Na de officiële ceremonie genoten de aanwezigen van een receptie met Arendbier, een lokale specialiteit in samenwerking met 't Rooneplezier. De sfeer was feestelijk en de bezoekers genoten van het prachtige weer en de mooie natuur.

Om 15:00 uur zorgde het duo LunAcousticc, bestaande uit Nancy Neut en Dirk Derdaele, voor een intiem optreden. Met hun pure en eerlijke muziek, gebracht met twee stemmen en één gitaar, raakten ze de harten van het publiek. Hun vijftienjarige samenzijn op het podium weerspiegelde hun liefde voor zowel elkaar als de muziek.

 


De dag werd afgesloten met een gezamenlijke toost op de zeearenden Gloria en Guido, waarna de bar aan het kasteel om 18:00 uur sloot. Voor de sportliefhebbers was er om 19:00 uur nog de opening van Loods TROONE, waar om 21:00 uur de EK-finale op een groot scherm werd uitgezonden.

Een dag om niet te vergeten

De geboorteborrel voor de jonge zeearenden Gloria en Guido was een dag vol vreugde, verbinding en liefde voor de natuur. De aanwezigheid van meter Maaike Cafmeyer en peter Wim Willaert gaf een extra glans aan deze bijzondere gelegenheid. Het was een viering van nieuw leven en een herinnering aan het belang van natuurbehoud. Alle Woumenaars en andere aanwezigen verlieten De Blankaart met een warm hart en een hernieuwde waardering voor de prachtige natuur die ons omringt.

Speech: Conservator Guido Vandenbroucke

Vrienden van de natuur,

Vrienden van de Blankaart,

Wij zijn heel blij jullie hier vandaag zo massaal aanwezig te zien. Namens de tientallen vrijwilligers van Natuurpunt heet ik jullie hartelijk welkom in één van de mooiste natuurgebied van ons land. Een uniek natuurgebied want voor het eerst heeft in België een koppel zeearenden gebroed én kuikens grootgebracht. Een primeur voor ons land, een primeur voor de Blankaart en een primeur voor… Diksmuide. De gemeente Houthulst werd op de meet geklopt, want had de zeearend een paar honderd meter verder een boom gekozen om te nestelen dan was de primeur, burgemeester Jeroen Vandromme voor jullie Houthulst.

Dit unieke gebeuren willen we vandaag vieren. Wij zijn fier, preus lik veertig, dat de vele inspanningen van de voorbije jaren voor natuurontwikkeling in de Ijzervallei schitterende resultaten opleveren.

En dames en heren, het gaat om veel meer dan de zeearend. Die is wel de meest spectaculaire verschijning maar daar pal tegenover staat een heel klein vogeltje dat ook kenmerkend is voor het natuurherstel. Gisteren liet Wim Debruyne, één van de vrijwilligers die vogeltellingen doet, me weten dat er in de IJzerbroeken dit jaar 28 zangposten van de snor zijn geteld. Een reord. De snor is één van die weinig opvallende Kleine Bruine vogeltjes die verborgen in het riet leven en weinig mensen dus kennen. De zang lijkt op een kookwekkertje dat maar blijft aflopen. Uiterst zeldzaam in Vlaanderen. Een absolute topper op de Blankaart.   

Vergeten we ook niet de verschijning van die grotere witte vogels: de grote zilverreiger, de kleine zilverreiger, de lepelaar en de overal opduikende koereiger. Koen Devos heeft op basis van luchtfoto’s proberen de nesten van de koereigers te tellen en hij komt aan ruwweg 30 tot 40 nesten aan de Blankaartvijver, in de wilgen onder het arendsnest. Daarbij nog eens een kleine 30 nesten in de eendenkooi van Merkem betekent dat er in de Blankaartregio 60 tot 70 koppels koereiger broeden.

Die successen zijn niet alleen het werk van Natuurpunt maar van heel wat partners. Daarom ook hartelijk welkom aan de vertegenwoordigers van de VLM, de VMM, het INBO, de Vlaamse waterweg, de Watergroep, de Zuidijzerpolder, Provincie en de gemeentebesturen van Houthulst en Diksmuide.

Een heel speciale welkom ook aan Betty Kempynck-Daenen. Betty momenteel 93 jaar is één van de weinige mensen die het Blankaartverhaal vanaf het prille begin in de jaren vijftig van vorige eeuw heeft meegemaakt. Samen met haar man, wijlen Paul Kempynck, haar zus Irene en schoonbroer Luk Kempynck hebben zij met de zegen van moeder Kempynck destijds de basis gelegd van wat de Blankaart nu aan het worden is. Uit erkentelijkheid aan de vele pioniers van toen hebben we de volwassen zeearenden, toen ze hun nest bouwden daarom de naam Betty en Paul gegeven. Mevrouw Betty Kempynck-Daenen , hartelijk dank!

Ook hartelijk welkom aan Maaike Cafmeyer en Wim Willaert die het meter- en peterschap van Gloria&Guido hebben aanvaard en voor wie straks de intronisatie als meter en peter volgt.

Een hartelijke dank aan Bart en Ulrike, de buren van rechtover van ’t Rooneplezier die voor een dag met hun equipe de straat zijn overgestoken en ervoor zorgen dat niemand dorst hoeft te lijden. Dank aan het geheime genootschap van ’t Roone dat er telkens op een creatieve manier voor zorgt dat het otterstandbeeld in de kasteelvijver iets vertelt over het gebeuren op de Blankaart.

Vandaag sluiten we weer een hoofdstuk af in het zeearendenverhaal. Het is een mooi, spannend, ontroerend verhaal aan het worden dat eind april van vorig jaar begon toen twee jonge zeearenden, elk op een ander tijdstip gearriveerd, elkaar ontmoeten op de Blankaart en wij met zijn allen konden zien dat het onmiddellijk klikte tussen beide jongvolwassenen. Ze gedroegen zich meteen als een verliefd koppeltje.

En van toen af was er een discussie tussen de believers en de non-believers of tussen de optimisten en de pessimisten. Maar die arenden zullen hier niet blijven, de Blankaart is veel te klein. Maar jawel waarom niet?

Maar ze bleven, een week, een maand, maanden, een zomer, ze kregen hun volwassen verenkleed met de typische witte staart en tot eenieders verbazing begonnen ze jandorie de voorbije herfst ook een nest te bouwen en regelmatig te paren. Open en bloot.  En als een vogel paart, een nest bouwt zal die wellicht ook eieren leggen dachten wij.  Maar onze Nederlandse collega’s gaven ons het advies geen al te hoge verwachtingen te koesteren. Er kon nog heel veel misgaan: Betty en Paul waren immers een jong koppel, onervaren, in een nieuw gebied, voor hen (net als voor ons trouwens) was alles een de eerste keer. Om er zeker van te zijn dat Betty&Paul ongestoord aan hun gezinsuitbreiding zouden kunnen werken, hebben we eind oktober een beschermcomité opgericht. Een groep vrijwilligers die het nest in het oog hield en elkaar informeerde en zo verstoring kon voorkomen. Het aantal uren dat die mannen naar dat nest hebben zitten kijken is niet te tellen. Sommigen hebben er een zeearend kijken-verslaving aan over gehouden. Ik wil daarom mijn collega’s van het beschermcomité van harte danken voor hun inzet, hun mooie foto’s, hun berichten. Ik noem ze even met naam, ze moeten maar eens wuiven als ze hun naam horen: Wim Bovens, Wim Debruyne, Koen Devos, Koen Marechal, Norbert Roothaert, Floris Verhaeghe, Danny Bauwens en Bram Vlaemynck.

Ik weet niet wat de reactie van hun partner was als ze na uren zeearenden spotten weer thuiskwamen, maar mijn partner Trees heeft mij meerdere keren gevraagd of wij misschien zelf die arendeieren aan het uitbroeden waren.

Goed ok, in oktober was er het nest en in november de eerste storm. Ik herinner mij dat ik in de vooravond van 2 november toen de storm Ciaran gaan liggen was, naar de Blankaart reed en ik hier in het park over omgewaaide stammen moest klauteren om de brug te bereiken en te kunnen zien of het nest de storm doorstaan had om dan blij en gelukkig met een grote oef het beschermcomité te informeren: het nest is er nog. Het moet een stevig nest zijn want het heeft nadien nog enkele stormen overleefd.

Een nest, in maart de eieren, in april de kuikens. Bij de berichtgeving die we verstuurden gingen we telkens uit van onze intuïtie. We wilden de arenden niet storen en zijn nooit in het nest gaan kijken, ook niet met een drone. Dat er 2 eieren waren concludeerden we op basis van het veranderende gedrag, idem toen er een eerste kuiken was geboren. De ouders gingen anders zitten op het nest en Fabienne Vanheste kon het aanvoeren van een prooi filmen. Toen Wim Bovens enkele dagen later meldde dat hun gedrag weer veranderde leidden we daaruit af dat er een tweede kuiken geboren was. Maar zeker waren we niet want we zagen ze niet, keken niet in het nest.

Pas toen op 29 april Koen Devos ’s morgens een victorieberichtje stuurde dat hij net 2 donskuikentjes op het nest gezien had, was er 100% zekerheid en slaakten wij een zucht van opluchting van hier tot in Tokio: Gloria&Guido waren geen virtuele kuikens maar wel degelijk levensecht.

Vandaag start een nieuw hoofdstuk in het zeearend verhaal. De voorbije dagen hebben Gloria en Guido het nest verlaten, ze zijn voor het eerst gaan vliegen. Een eerste stap naar zelfstandigheid. Momenteel oefenen ze zich verder in het vliegen. Gisterenmorgen zagen w ze rond 7u beide van het nest vliegen tot in een grote boom even verderop.

Dat iemand het geluk heeft gehad om zowel de eerste vlucht van Gloria als die van Guido op foto vast te leggen, is ook wel een unicum. Yvan Verhelle, hier aanwezig, stond telkens op het juiste moment op de juiste plek. Proficiat Yvan.

…..

Dames en heren, de natuurpuntvrijwilligers van de Blankaart en dat zijn er velen, van An tot Wannes, van Buylaert tot Wybo en die vele namen daar tussenin, zijn blij dat hun landelijke voorzitter met hen vandaag komt meevieren.

Dames en Heren, graag het woord aan Bart Vangansbeke, voorzitter van Natuurpunt.

 …..

 Dames en Heren, de vrijwilligers van Natuurpunt die de voorbije maanden met hun telescoop op de Blankaartbrug hebben postgevat om het publiek mee te laten genieten van de mooie beelden van de zeearenden, kregen heel wat vragen over de zeearend.

Wim Bovens, de roofvogelspecialist die naast de kerkuil en de kiekendief nu ook de zeearend op zijn repertoire heeft staan en die zelf ook over een paar arendsogen beschikt, vertelt u alles wat u wil weten over de zeearend. Graag het woord aan Wim Bovens.

 …..

Dames en heren, nu is het heuglijke moment aangebroken waarbij we de Meter en Peter officieel gaan aanstellen.

Destijds legden de meter en peter bij een doopsel belangrijke beloftes af.

De belangrijkste was dat als één of beide ouders vroeg zouden sterven, zij de zorg voor het kind op zich zouden nemen. Dit kunnen we Maaike en Wim uiteraard niet aandoen. Stel je voor dat zij een arendkuiken in huis moeten nemen. Vandaar dat wij een andere invulling willen geven aan het meter&peterschap.

Meter en Peter word je niet zomaar. Voor Gloria&Guido waren we op zoek naar twee rasechte West-Vlamingen met een hart voor de natuur. We kwamen onmiddellijk bij Maaike en Wim terecht en nadat we een grondig onderzoek hebben gedaan of er geen bezwaren konden opduiken hebben we hen gevraagd. Voor Maaike duurde dat onderzoek niet lang. Toen we met de telescoop het arendsnest aan het observeren waren, kwam er toevallig een nonkel van haar bij ons staan. Toen hij zich kenbaar maakte hebben we hem de pieren uit de neus gevraagd over het verleden van Maaike en die kon alleen maar getuigen dat Maaike heel haar leven een braaf meisje is geweest met een hart voor de wilde natuur.

Voor Wim was dat andere koek. We zagen daar eigenlijk geen beginnen aan en hebben het moraliteitsonderzoek dan maar uitbesteed aan een externe commissie. Die heeft na langdurige en vele beraadslagingen pas op het laatste moment groen licht gegeven.

Meter Maaike, Peter Wim, mogen wij jullie vragen om tegenover de familie van Gloria&Guido en met alle mensen hier aanwezig als getuige het Meter- en Peterschap officieel te aanvaarden door jullie meter&petersbeloften uit te spreken.

Maaike Cafmeyer beloof je mee te werken aan het levensgeluk van Gloria&Guido?...

Beloof je Gloria&Guido met liefde te omringen en hen altijd en overal welkom te heten?...

Beloof je dat 18 en 21 april zullen worden ingeschreven als heel bijzondere dagen op jouw verjaardagskalender, die zoals bij de meeste West-Vlamingen uiteraard op het toilet hangt.?...

Wim Willaert beloof je mee te werken aan het levensgeluk van Gloria&Guido?...

Beloof je Gloria&Guido met liefde te omringen en hen altijd en overal welkom te heten?...

Beloof je dat 18 en 21 april zullen worden ingeschreven als heel bijzondere dagen op jouw verjaardagskalender, die zoals bij de meeste West-Vlamingen uiteraard op het toilet hangt?...

Nu Maaike en Wim hun beloftes hebben uitgesproken benoemen wij hen officieel tot meter en peter en ontvangen ze uit handen van onze voorzitter de Oorkonde.

Het woord aan de Meter en Peter….


 >>>Fotoalbum (klik hier)


Redactie: Bertrand Vande Ginste – www.woumen.eu

 

woensdag 31 juli 2024

Boekvoorstelling 'Mijn Wortels' door auteur Guido Vandenbroucke

Guido Vandenbroucke, bij het grote publiek bekend als de conservator van het natuurdomein ‘De Blankaart’, presenteerde zijn nieuwe boek ‘Mijn Wortels’ bij Belhop in Poperinge. Familie en vrienden kwamen samen om dit werk te vieren. Het boek, met de ondertitel “Levensverhalen van een buitenkind”, neemt de lezer mee op een nostalgische reis door de afgelopen vijftig jaar, gezien door de ogen van een boerenzoon die opgroeide in een kleine pittoreske dorpje Proven. Tijdens de presentatie genoten de aanwezigen van een hoppig huisbiertje of een hopsiroopje, terwijl fragmenten uit het boek werden voorgelezen door zijn dochter Annebel en kleindochter Lena. Zijn broer Hans, de eerste lezer van het boek, deelde zijn beschouwingen en benadrukte daarmee de echtheid en impact van de verhalen. De boekpresentatie legde Guido's diepe verbondenheid met zijn familie en gemeenschap bloot.


Een terugblik op het landelijke leven

Het 208 pagina’s tellende boek biedt een intieme blik op het leven op een kleine hoeve in Proven, waar Guido Vandenbroucke als kind de nesten van merels ontdekte. Deze vroege ervaringen met de natuur hebben een blijvende indruk op hem gemaakt. Hij deelt zijn verwondering over de natuur die hij nu, vijftig jaar later, nog steeds voelt wanneer hij naar het nest van een zeearend kijkt. Het boek beschrijft niet alleen de persoonlijke geschiedenis van Guido, maar ook de veranderingen in het boerenleven en het landschap door de opkomst van de agro-industrie.

Historische en persoonlijke verhalen

Guido Vandenbroucke vertelt in zijn boek over de transformaties die hij heeft meegemaakt: van het rooien van de meidoornhaag op de boerderij van zijn vader tot de heraanplanting van een haag door zijn broer met steun van het Regionaal Landschap. Het harde boerenleven wordt levendig beschreven, net als de sociale structuur van het dorp met de baron, de burgemeester, de pastoor, en zelfs beroemde figuren zoals wielrenner Guido Reybrouck en voetballer Paul Van Himst.

Familie en toekomst

Vandenbroucke’s trots op zijn afkomst komt duidelijk naar voren. Zijn verhaal is niet alleen dat van zijn jeugd, maar ook van zijn hele familie: van zijn ouders op de hoeve, zijn broers en zus, tot zijn eigen dochter die samen met haar man een akkerbouwbedrijf met hoppeteelt runt. Deze familiebanden en hun gezamenlijke liefde voor het boerenleven vormen de kern van zijn verhalen.

Oproep tot reflectie

Guido Vandenbroucke hoopt dat zijn boek niet alleen een nostalgisch terugblik biedt, maar ook een uitnodiging is tot reflectie over de relatie tussen landbouw en natuurbehoud. In tijden van toenemende polarisatie benadrukt hij dat de kloof niet door landbouwers en natuurbeschermers is ontstaan, maar door politieke en economische belangen.

Bestelinformatie

Het boek "Mijn Wortels" is in eigen beheer uitgegeven en ontworpen door het grafisch bureau Rein uit Diksmuide. Het is te koop voor 20 euro via overschrijving op rekeningnummer BE85 0682 0128 2606 met vermelding "Mijn Wortels".

Daarnaast is het boek verkrijgbaar bij de Standaard Boekhandel in Diksmuide en Poperinge, en in het bezoekerscentrum De Blankaart.

Guido Vandenbroucke toont met "Mijn wortels" dat iedereen een verhaal te vertellen heeft. Zijn vermogen om zijn levenservaringen om te zetten in meeslepende verhalen maakt dit boek tot een waardevolle bijdrage aan de Vlaamse literatuur en een eerbetoon aan het boerenleven van weleer.


Over Guido Vandenbroucke

Guido Vandenbroucke (67) is sinds 1994 conservator van het natuurdomein ‘De Blankaart’. Naast zijn werk als natuurbeschermer heeft hij een passie voor schrijven, wat eerder resulteerde in het boek ‘De Blankaart’ (2011). Met “Mijn Wortels” voegt hij een persoonlijk en historisch waardevol werk toe aan zijn oeuvre.

Conclusie

“Mijn Wortels” is een prachtig boek dat de lezer meeneemt op een reis door het leven van Guido Vandenbroucke. Het biedt een unieke kijk op het boerenleven in de Westhoek en de uitdagingen van natuurbescherming. Guido’s verhalen zijn een bron van inspiratie en een eerbetoon aan de eenvoud en schoonheid van het plattelandsleven.

Reacties van Lezers

De eerste reacties op “Mijn Wortels” zijn lovend. Lezers prijzen de herkenbare verhalen en de meeslepende schrijfstijl van Guido. Het boek biedt niet alleen een nostalgische terugblik, maar ook waardevolle inzichten in de relatie tussen landbouw en natuurbehoud.



Speech: auteur Guido Vandenbroucke

Beste zus, broers, familie vrienden, kennissen en mijn buren van Woumen die vrienden zijn geworden, welkom!

Waarom schrijf jij nu een boek? Had je echt niets anders te doen?

Toen ik dat hoorde moest ik aan ons moeder denken die me toeriep ‘wat sta je daar te staan, heb je niets anders te doen?’ – als ik in gedachten verzonken door het keukenraam naar de weiden stond te kijken, naar de kievieten die opvlogen of de benden spreeuwen die voorbijtrokken.

Maar Nee dus, ik heb me niet aan het schrijven gezet omdat ik bij mijn pensionering niets meer om handen had en toch maar iets moest doen om de tijd te doden. Dat was het zeker niet. Integendeel ik heb vrije momenten gezocht om te kunnen schrijven want ons vrijwilligerswerk is meer dan een voltijdse job. De Blankaart roept en vraagt en krijgt veel tijd.

En er is ook nog een wijngaard op de Wulfhulle en af en toe roepen Annebel@Bart als ze een man tekortkomen. Er blijven weinige momenten over om stil te vallen en dat is best aangenaam want ik doe alles uit vrije wil, niets moet, veel kan en mag.

Iedereen weze gewaarschuwd. Spreek me niet aan met ‘Guido je zou eens moeten….’ . AUB Nee, beter is: ‘Guido als je tijd en goesting hebt, zou je dan eens willen….’ Moeten is verleden tijd!

Komt daarbij dat de Blankaart een verslaving is waarvan je nooit geneest.

Nu zijn er de zeearenden waarvan Trees zich de voorbije maanden zelfs afvroeg of ik misschien zelf die eieren had uitgebroed.

Ik heb me aan het schrijven gezet deels uit verbazing voor wat onze ouders Maria&Marcel verwezenlijkt hebben. Ik vraag mij nog steeds af hoe zij op hun klein boerderijtje in de Uilegatstraat nummer 7 in Proven, een boerderijtje van amper 13 ha en 13 koeien als alles goed meezat, 9 kinderen hebben grootgebracht, met een klein inkomen waardoor we sober leefden, met een beperkt comfort. Hoe hebben zij dat in godsnaam klaargespeeld?

Als ik nu naar mijn broers en mijn zus kijk, dan kan ik alleen maar vaststellen dat we het er allen desondanks goed vanaf gebracht hebben. Geen één van ons is mislopen (hoewel nonkel Cyriel vond dat ik toch op het verkeerde pad terechtgekomen ben). We hebben elk op onze manier onze weg gevonden en kunnen terugkijken op een mooie carrière: slagers, bakkers, opvoeders, leraren, verpleegsters en allen hebben ze goed geboerd. Toch zeker de gewezen middenstanders uit onze bende. Ik moet me wel corrigeren t.a.v. Hans, Hans is de enige van de 9 die nog moet werken.

Maar wijlen Rafaël Busschaert met zijn houten been, die destijds op de hoeve langs kwam om lukken, rum en zwijnemeel ter verkopen, zei het toen al telkens hij de voordeur openstak:’Een bende goede joengens Maria’.

Maria&Marcel zijn beiden 96 jaar geworden zijn, ge moet het maar doen.

Het schrijven was dus vooral een terugkeren naar de Uilegatstraat om een aantal momenten te herbeleven. Momenten die zodanig diepe indrukken hebben nagelaten dat het filmpjes zijn geworden die ik nog steeds in mijn brein kan laten afspelen. Verhalen waar de kleinkinderen graag naar luisteren. Misschien zullen er broers of zal zus Bernadette bij het lezen opmerken dat zij dat zo niet hebben ervaren, dat iets historisch niet klopt, maar weet dan dat het mijn terugblik is, mijn herbeleven. Dat van de achtste in de rij. Ik ben ervan overtuigd dat ook zij evenveel verhalen kunnen ophalen en dat ieder van de Broekjes “Zijn wortels” zou kunnen schrijven.

In hoeverre die momenten bepalend zijn geweest voor de man die ik uiteindelijk geworden ben en voor de wegen die ik ben ingeslagen, dat weet ik niet, daar spreek ik me niet over uit. Dat is voer voor psychologen en therapeuten of voor elk van u als u het boek heeft gelezen. Laat de analyses maar komen. En aangezien ik met een brede glimlach achterom kan kijken, zullen de trauma’s die ik er al zou van overgehouden hebben ergens in een klein hoekje zitten.

Wat wel duidelijk is, is dat wij van kindsbeen af hebben leren te overleven. Een bende van negen kinderen in een heel klein huisje, een tafel een zitbank, wat stoelen, een Leuvense kachel en één zetel, voor vader.

Dat we al snel ons plan konden trekken, blijkt het meest uit de verbouwing van ons huisje destijds.  Het huis was te klein geworden, we hadden geen sanitair en geen uitgeruste keuken. De verbouwing in de jaren 70 was een zuiver staaltje van teamwerk van opgroeiende pubers. Broer Gerard had de leiding. Architect Bouckenooge (hier uit de buurt in de Duinkerkestraat) moet wel raar opgekeken hebben toen enkele tieners hem vroegen om een plan te tekenen voor de modernisering van ons huis…. Maria&Marcel lieten ons doen… de architect tekende, we zorgden voor de bouwaanvraag en de bouwpremie en onze oudste broer Rik hielp bij de metselwerken. Het begin van zijn carrière als aannemer trouwens. Enkele maanden later hadden we een woning met toilet, badkamer, nieuwe keuken… net op het moment dat de eerste vogels het nest verlieten of net verlaten hadden en de eerste schoondochters en liefjes over de vloer kwamen. En Maria&Marcel slaagden er toch maar in om alle facturen te betalen. Die 13 koeien moeten toch verdomd veel melk hebben gegeven.

In het boek komen ook enkele figuren aan bod. En een klein boerendorp in die tijd kan dat niet anders dan dat de Baron en de pastoor zijn.

Over die Baron zijn zeker nog veel meer pagina’s te vullen na al wat me met hem hebben meegemaakt. Hoe onze grootmoeder metje Maria onderdanig naar het kasteel opkeek en Moeder en vader ons leerden dat we ontzag moesten hebben voor de Baron, die was machtig en belangrijk en ‘deed veel’ voor de mensen. Wat dar ‘veel doen’ voor de mensen was is me nooit duidelijk geworden want  al snel werd ons duidelijk  dat die Baron op zijn Chinees uitgesproken vooral een ballon was die, eens je erin prikte snel leeg liep en dus alleen lucht bevatte. Over hem zijn er alleen anekdotes neer te schrijven, want veel inhoud was er niet.

De pastoor uit het boek is dan wel niet de klassieke dorpspastoor van destijds. Niet de man met de soutane, die van boerderij naar boerderij trok om de jonge boeren duidelijk te maken dat ze zich niet aan hun huwelijksplicht mochten onttrekken en dus niet alleen op het veld moesten produceren, maar ook in bed. Nee, de Provense pastoor waarover het gaat was van een heel andere orde, sociaal en ruimdenkend…en zeker geen vriend van de Baron.

Met die pastoor heb ik mijn ‘schoolstrijd’ beleefd. Toen ik na een wat onrustige studententijd aan de twee sociale hogescholen dan besloot onderwijzer te worden en probleemloos mijn diploma behaalde, leek ik voorbestemd om onderwijzer te worden in de Provense school. De pastoor had al mijn carrière uitgestippeld: eerst zuster Bernadette, de laatste schoolnon, vervangen in het eerste leerjaar en dan later bij het op pensioen gaan van Lucienne schoolhoofd worden.

Maar het bisdom, gesteund door het toenmalige COV, het Christelijke Onderwijzersverbond, stak daar een stokje voor. Ik had mijn onderwijzersdiploma behaald in het rijksonderwijs en kwam dus van de verkeerde kant. En wat de pastoor ook probeerde om me binnen te halen, het lukte hem uiteindelijk niet. Mijn onderwijzerscarrière bleeft beperkt tot enkele lange interims. Achteraf gezien was het maar best zo. Want ik herinner me nog levendig dat toen ik vanuit de Couthoflaan waar we toen woonden met mijn boekentas onder mijn rekker op mijn fiets sprong om naar de dorpsschool te rijden, dacht ‘ zal dat nu mijn leven zijn, elke dag met de fiets, dezelfde beweging, hetzelfde traject? en begon ik lichtjes te hyperventileren’.

We hadden van jongsaf geleerd onze plan te trekken, ik heb nooit lang moeten stempelen, de natuur riep mij, ik had ruimte nodig en vond steeds opnieuw een uitdagende job.

Wat bij mij het meest is blijven hangen uit mijn kindertijd is de ruimte die we hadden als kind op de boerderij, het open landschap en de wilde natuur. Alhoewel we leefden zonder comfort, was het een luxe om in zo’n decor te mogen opgroeien. En als ik de psychologen en therapeuten een voorzet mag geven, dan is dat misschien toch wel de bepalende factor geweest voor de keuzes die ik later heb gemaakt.

We konden lopen waar we wilden, ons verstoppen als het nodig was. We bouwden kampen, klommen in bomen, ploeterden in de veerdrinkpoel en leerden spelenderwijs de wilde natuur kennen. We leefden permanent op een immens avontuurlijk en natuurlijk speelplein. Dat gelukkig makend ruimtegevoel heb ik altijd willen behouden, heb ik steeds opgezocht en is een rode draad geworden doorheen mijn levensloop. Wonen en werken in de natuur, lange afstanden lopen langs landelijke wegen, rugzakkentochten door de Alpen en op die manier het kind in me laten voortleven. Daar kan niets tegen op. Dat gevoel meegeven aan de komende generaties is altijd mijn betrachting geweest.

En de link met het boerenleven, die is nooit verdwenen. Niet in mijn werk, niet in mijn vrije tijd. Het feit dat ik hier bij Belhop, bij Annebel&Bart mijn boek mag voorstellen spreekt boekdelen.

Merci, Annebel & Bart, ik ben preus op wat jullie!

Merci Trees, ja voor zoveel dat het onbenoembaar is geworden.

Om tot slot een veel gestelde vraag van straks nu al te beantwoorden: ja ik ga nog schrijven.

En om te flauwe grappenmakers voor te zijn: de titel zal niet zijn ‘Mijn radijzen’ of ‘mijn schorseneren’ zijn maar zal gaan over mijn belevenissen als conservator op de Blankaart gedurende de voorbij…jawel de tijd vliegt…. 30 jaar.

 


 >>>Fotoalbum (klik hier)

Redactie: Bertrand Vande Ginste – www.woumen.eu

 

 

Muzikale verademing in de Sint-Andreaskerk… Woumen geniet van harpklanken

Een nieuwjaarsconcert om bij weg te dromen De traditionele nieuwjaarsviering in de prachtige Sint-Andreaskerk van Woumen kreeg dit jaar ee...